Typowo amerykański. Z jednym wyjątkiem w "Nine" jest wszystkiego więcej. Jest więcej pięknych kobiet, pięknych kostiumów, pięknych miejsc, więcej się dzieje, ale mniej jest tekstu. Arcydzieło Felliniego miało wciągające dialogi, dobrze napisanych bohaterów, ale przede wszystkich można było je interpretować na kilku poziomach. W musicalu Marshalla tego nie ma. Amerykańskie uproszczenia zabiły duszę filmu. Pojawiła się narracja i daty mające pilnujące, aby widz się nie zgubił w wydarzeniach. Do szczytu uproszczenia brakowało tylko chronologicznej kolejności. Guido mówi o wszystkimi, mówi co czuje, co robi, nie pozostawia najmniejszego rąbka tajemnicy.