Czas tylko dodaje smaku temu dziełu. Wielkie kino zaczyna się już od chwili, gdy po serii dokumentalnych, czarno-białych filmów rejestrujących triumfalny wjazd Hitlera i jego bandy do Włoch, obserwujemy budzenie się mieszkańców jednej kamienicy Wiecznego Miasta, zbudowanej w stylu faszystowskiego modernizmu. Kolor wlewa się do filmu razem z flagą nakrapianą czerwienią i czarną swastyką, którą dozorczyni rozpuszcza z balkonu razem z pierwszymi promieniami słońca. Scena, w której Antonietta budzi męża i liczną czeredę dzieci, a potem szykuje ich do wyjścia by godnie adorowali boskość duce i furhera, więcej mówi o ‘zwyczajnym faszyzmie’ niż tomy historycznych rozpraw. Potem jest genialna scena lawiny mieszczan toczącej się klatkami schodowymi i przez podwórze na demonstrację. A potem pozostaje już tylko dozorczyni (puszcza przez głośniki relację radiową z wiecu, którą z rzadka tylko daje się zagłuszyć ludzkim głosem) i ich dwoje – matka rodziny, której nie stać na służącą, i gej na progu samobójstwa, zwolniony z pracy w radio. Od tej chwili jest czas albo na nudę albo na genialne aktorstwo. I rzeczywiście, Loren i Mastroianni grają jak w transie. Nie spotkaliby się, gdyby nie ptak-gwarek, który uciekł jej z klatki. Tak jak w starożytnych mitach krętogłówek, którym Afrodyta posługuje się by skruszyć serca obcych sobie ludzi, skazanych na związki jedynie we własnym kręgu kulturowym. Mówi się, że miłość zakłada kochankom różowe okulary na oczy. U Ettore Scoli jest inaczej, tak, jak w prawdziwej miłości – ona otwiera oczy na to, co rzeczywiste. I dlatego wymowa tego filmu nie jest wyłącznie pesymistyczna. Dla Antonietty album, w którym układała obrazki i wycinki prasowe gloryfikujące Włochy Mussoliniego, nigdy już nie będzie tym samym albumem. Jakby ten szczególny dzień podniósł ją z kolan.