Z jakim efektem? Ciężko mi to oceniać, dziś, u schyłku 2010 roku. Wiele osób twierdzi, że stare filmy trzeba inaczej oceniać. Jak ktoś napisze, że marny, to oni zaraz "ale weź pod uwagę, że to stary film". Brać pod uwagę mogę, ale przecież nie będę udawał, że mi się podoba, gdy jest odwrotnie. Na szczęście w tym przypadku nie musiałem.
Podróże w czasie są nie możliwe i nie mam pojęcia jak bym odebrał ten film 75 lat temu. Ale wiem jak odebrałem go dziś, a moją ocenę cechuje wyrozumiałość i pobłażliwość. A nawet i bez niej niektóre aspekty filmu mi zaimponowały.
Zacznijmy jednak od tego, co w filmach z lat 30ych najbardziej mnie razi. Brak muzyki. Na to nie ma żadnego wytłumaczenia. Głupota. Również nie przyjmuję, żadnych wymówek. Lekko drewniane aktorstwo - jak wyżej. Sztuczne dialogi - a może nie? skąd ja mogę w sumie wiedzieć, jak to się zwykło wtedy gadać? :) No i "studyjność". Studiem na kilometr wieje. Niestety. Morze jest ciche. Podobnie jak dżungla. Ciiiiisza. Ciiisza, jakiej nie zaznałem we własnym mieszkaniu chyba nigdy.
Ale pomijając te wady nie jest źle. To pewnie zasługa tego, że nie czytałem opowiadania, ale film podobał mi się bardziej niż Dracula, którego niezgodności z książką mnie strasznie irytowały.
"Wyspa straconych dusz", czy może raczej "Wyspa doktora Moreou" (polski tytuł jest bardziej adekwatny do treści) poraża świetną charakteryzacją/efektami (?) - stwory są naprawdę dobre. Jest też trochę sugerowanych drastycznych scen. W latach 30ych ten film naprawdę musiał przerażać. Tak mi się wydaje.
Film jest krótki, więc pomimo braku muzyki i banalnej, naiwnej fabuły nie nudzi. Naprawdę oglądałem go z zainteresowaniem. Richard Arlen mnie powalił, ale Charles Laughton w tytułowej roli bardzo mi się podobał. No i nasz dzikuska w makijażu, Kathleen Burke, bardzo uatrakcyjniała seans.
Dla fanów najstarszych horrorów - obowiązek.