Przez Twój komentarz mój świat legł w gruzach! Film, który dotąd uważałam ze niezwykle wnikliwe studium relacji pomiędzy matką i córką w czasach wojennego terroru, obraz traktujący o sprawach ponadczasowych i uniwersalnych czy wreszcie jedną z lepszych adaptacji prozy A. Moravii w historii kina (obok "La Ciociary" w reżyserii Vittorio De Sici), okazał się być... zwyczajnym gniotem, na który szkoda czasu, prądu, powietrza... wszystkiego! Po tak przykrym doświadczeniu już nigdy się nie pozbieram!


Pssst! To, że czasem można coś powiedzieć czy napisać nie jest równoznaczne z tym, że warto.

A dziękuję, cieszę się, że ktoś liczy się z moim zdaniem.


Oryginału nie widziałem, podejrzewam, że jest "normalna", ale ta wersja jest naprawdę zabawna.

Oj, ja biorę pod uwagę tylko i wyłącznie KONSTRUKTYWNĄ krytykę, a ta wymaga (przede wszystkim) wiedzy o przedmiocie krytyki. Obrzucać błotem każdy jeden potrafi.

Czyli wziąłeś pod uwagę moja krytykę czy nie? Bo już nie wiem. Skoro odpisałeś na posta zakładam, że tak.

Poza tym jakiej wiedzy wymaga komiczny żołnierz mówiący śmiesznie danke, czy groteskowy niemiecki generał? Wymaga wiedzy znajomości książki i mądrości z niej płynących? Czy przedmiotem krytyki ma być teraz twórczość Moravii, (mityczna) głębia płynąca z treści jego dzieł, a co za tym idzie głębia płynąca z filmów; czy może przedmiotem krytyki jest film sam w sobie? Jako osobny reprezentant sztuki, z aktorstwem i reżyserią na czele?

Zawsze uważałem, że to drugie, i czuję się niewinny, właśnie z powodu komicznej formy filmu. Boki zrywać przy niektórych fragmentach. Aż nie pasuje końcówka do reszty.